شبی که علی نصیریان به زبان آمد
تاریخ انتشار: ۱۴ بهمن ۱۴۰۱ | کد خبر: ۳۷۰۱۰۰۹۴
راستش اگر علی نصیریان در آن شامگاه سرد زمستانی به زبان نمی‌آمد، اغلب ما فکر می‌کردیم که او در سال‌های پرشمار فعالیت هنری‌اش قطعا چندین و چند سیمرغ از جشنواره فیلم فجر به خانه برده است. در تصور هیچ یک از ما نمی‌گنجید که مگر می‌شود بازیگر فیلم‌های «شیرسنگی»، «کفش‌های میرزانوروز»، «ناخدا خورشید» و ... دست خالی از جشنواره فیلم فجر برگشته باشد؟! اما او همه‌ی ذهنیت ما را به هم ریخت!
به گزارش ایسنا، علی نصیریان که زاده ۱۵ بهمن سال ۱۳۱۳ است، تنها چند روز بعد از تولد ۸۴ سالگی‌اش در مراسم اختتامیه سی و هفتمین جشنواره فیلم فجر همه را شوکه کرد.
بیشتر بخوانید:
اخباری که در وبسایت منتشر نمی‌شوند!
به انگیزه زادروز این هنرمند دوست داشتیم با خودش هم کلام شویم ولی او که چندی پیش از حال و احوال ناخوشش گفته بود و با اینکه امسال هم فیلمی در جشنواره فیلم فجر دارد، از حضور در این رویداد عذرخواهی کرده بود، میل گفتگو نداشت و در پاسخ به تبریک ما به تشکری بسنده کرد و ما نیز همزمان با زادروز او، بهتر دیدیم دردی را که چند سال پیش از آن سخن گفته بود، یادآوری کنیم، که آدمی به امید زنده است و شاید این یادآوری، تلنگری باشد برای کسانی که دست‌شان می‌رسد کاری کنند.
نصیریان سال ۹۷ و در سی و هفتمین جشنواره فیلم فجر با فیلم «مسخره باز» به نویسندگی و کارگردانی همایون غنی‌زاده و تهیه کنندگی علی مصفا حضور داشت. او برای بازی در این فیلم سیمرغ بلورین بازیگر مکمل مرد را دریافت کرد.
گرچه او در آن مقطع به دلیل درگذشت همسرش سوگوار بود اما دلیلی داشت برای حضور در اختتامیه آن دوره از جشنواره فیلم فجر، حضور این هنرمند به خاطر آن نبود که بعد از این همه سال کار و فعالیت هنری بخواهد روی صحنه برود و سیمرغ بلورین بازیگر مکمل مرد را دریافت کند آن هم در وضعیتی که سوگوار بود، نه! حرفی روی دلش مانده بود که سرانجام باید به زبان می‌آمد، حتی اگر ۴۰ سال گذشته باشد، حرفی که شوربختانه فراتر از یک درد دل یا گله شخصی است.
او شامگاه ۲۲ بهمن سال ۹۷ که هنوز بسیاری از اتفاقات در کشور ما رخ نداده و خیلی خط کشی‌ها صورت نگرفته بود، روی صحنه برج میلاد رفت و از مساله‌ای سخن گفت که دیر زمانی است در کشور ما رخ داده؛ قدر ندانستن سرمایه‌ها!
او به هنگام گرفتن سیمرغ با لحن آشنای همیشگی‌اش گفت: «من تا به حال سیمرغ نگرفته‌ام. انتظار هم نداشتم در این ۴۰ سال. حالا آقایان محبت کردند و سیمرغ درجه دو را به من دادند. عیبی هم ندارد. من با کمال میل می‌پذیرم.»
او به طور ضمنی از شرایط زندگی خصوصی‌اش سخن گفت و البته حاضران در جشنواره به یاد داشتند که نصیریان به دلیل سوگوار بودنش در نشست خبری فیلم «مسخره‌باز» حضور نداشته است و بعد تاکید کرد که دلیل حضورش در اختتامیه این بوده که قصد داشته، از تریبون این مراسم استفاده کند و این نکته را متذکر شود.
نصیریان هنرمندی نیست که بابت هر موضوعی اظهارنظر کند، خیلی اهل گفتگوهای مطبوعاتی هم نیست و در اتفاقات اجتماعی هم به فراخور، واکنش‌هایی نشان می‌دهد و همین رویه است که اهمیت سخنان او را دو چندان می‌کند همچنانکه در مراسم شب بازیگر که اردیبهشت امسال از سوی انجمن بازیگران خانه تئاتر برپا شد، تاکید کرد که وقتی حال مردم خوش نیست، نباید جشن بگیریم.
او که با هر بازی‌اش چه در قالب پیرمرد کفترباز فیلم «خورشید» یا «قاضی شارع» و «بزرگ آقا» و «حاج یونس فتوحی»یا کشیش نمایش «اعتراف»، چشم تماشاگران را خیره کرده، به خوبی نشان داده جوانمرگی هنری که متاسفانه در کشور ما کم تکرار هم نیست، استثناهایی چون علی نصیریان دارد که در دهه هشتم زندگی هم همچنان سرچشمه خلاقیت و ذوق هنری‌اش تازه و با طراوت است.
در آن شب سرد زمستانی، علی نصیریان هرچند با چند جمله کوتاه ناخوشنودی ضمنی خود را از این جایزه و نامهربانی‌های جشنواره در تمام این سال‌ها نشان داد، خودش را فردی سعادتمند خواند که در سن بالا توانسته در اثری نوآورانه و خلاقانه بازی و با جوانی مستعد همکاری کند که سن پسر یا حتی نوه او را دارد. او در همان شب سرد زمستانی آرزویی کرد که حالا تحقق آن بدجوری مبهم می‌نماید.
او برای همایون غنی‌زاده به عنوان جوانی مستعد آتیه‌ای درخشان آرزو کرد و شاید تصور نمی‌کرد که این جوانک که بیش از فیلم در کار تئاتر است، حالا برای روی صحنه بردن اثری تازه دستش باز نیست.
نصیریان هرگز هنرمند تلخی نبوده و نیست، اهل غر زدن و شکوه و ناله هم نیست. او که ریشه در تئاتر آیینی و سنتی دارد و در کودکی دلبسته نمایش‌های روحوضی و تعزیه و پیش‌پرده خوانی‌های رادیویی بوده، در تمام این سال‌ها نشان داده بیش از هر چیز به هنر خود ارج می‌نهد و از حاشیه‌ها دوری می‌کند اما سخنان او در آن شب سرد زمستانی نشان داد ما نه قدر بزرگترهای‌مان را می‌دانیم و نه مسیر کار را برای جوان‌ترها فراهم می‌کنیم.
علی نصیریان که در تمام این سال‌ها کار خود را به انجام رسانده و جایگاهش فراتر از سیمرغ یا هر جایزه دیگری است، اما بر ماست که یادمان باشد اگر جوانان توانمند با دریافت سیمرغ، برای خود کسب اعتبار می‌کنند، بزرگ‌ترهایی چون علی نصیریان هستند که به جشنواره‌ها و سیمرغ‌هایشان اعتبار می‌بخشند.
انتهای پیام
منبع: ایسنا
کلیدواژه: کافه خاطره جشنواره فیلم فجر 1401 جشنواره فیلم فجر 1401 جشنواره فجر 1401 برگزیده ها جشنواره فیلم فجر دهه فجر جشنواره فجر دفاع مقدس جشنواره فیلم فجر 1401 جشنواره فجر 1401 برگزیده ها تمام این سال ها جشنواره فیلم فجر سرد زمستانی علی نصیریان کشور ما سخن گفت
درخواست حذف خبر:
«خبربان» یک خبرخوان هوشمند و خودکار است و این خبر را به‌طور اتوماتیک از وبسایت www.isna.ir دریافت کرده‌است، لذا منبع این خبر، وبسایت «ایسنا» بوده و سایت «خبربان» مسئولیتی در قبال محتوای آن ندارد. چنانچه درخواست حذف این خبر را دارید، کد ۳۷۰۱۰۰۹۴ را به همراه موضوع به شماره ۱۰۰۰۱۵۷۰ پیامک فرمایید. لطفاً در صورتی‌که در مورد این خبر، نظر یا سئوالی دارید، با منبع خبر (اینجا) ارتباط برقرار نمایید.
با استناد به ماده ۷۴ قانون تجارت الکترونیک مصوب ۱۳۸۲/۱۰/۱۷ مجلس شورای اسلامی و با عنایت به اینکه سایت «خبربان» مصداق بستر مبادلات الکترونیکی متنی، صوتی و تصویر است، مسئولیت نقض حقوق تصریح شده مولفان در قانون فوق از قبیل تکثیر، اجرا و توزیع و یا هر گونه محتوی خلاف قوانین کشور ایران بر عهده منبع خبر و کاربران است.
خبر بعدی:
ماجرای «نفرین فرعون» چگونه بر سر زبان‌ها افتاد؟
مقبره توت‌عنخ‌آمون علاوه بر اینکه یکی از مهم‌ترین یافته‌های باستان‌شناسی قرن بیستم است، مثل محفظه‌ای از اسرار و شایعات و نظریه‌های توطئه نیز هست. به طور خاص، اصطلاح «نفرین فرعون» زمانی بر سر زبان‌ها افتاد که لرد کارناروُن، حامی مالی اکتشاف مقبرۀ پادشاه توت، تنها چند ماه پس از ورود به آرامگاه او درگذشت.
با وجود این اتفاق شک‌برانگیز، شواهد کمی وجود دارد که نشان دهد بین ورود به مقبرۀ فرعون و مرگ فوری ارتباطی وجود دارد، چون برای مثال، هُوارد کارتر، پس از بیرون کشیدن فرعون از محل استراحت ابدی خود، ۱۷ سال دیگر زندگی کرد.
به گزارش فرادید، کارناروُن نیز سال‌ها پیش از مرگ نهایی‌اش در آستانه مرگ بود و پس از جراحت شدید در یک تصادف رانندگی در سال ۱۹۰۳، از عفونت‌های مکرر ریوی رنج می‌برد و بالاخره در ماه مه ۱۹۲۳ تسلیم مسمومیت خونی ناشی از گزش پشه ناقل شد.
با این حال، ممکن است کارناروُن بخاطر معاملات تجاری خود دچار این نفرین شده باشد. او برای تامین هزینه‌های این سفر معروف، حقوق انحصاری تمام اطلاعات مربوط به مقبره فرعون را به تایمز لندن فروخت و عملاً به این روزنامه، انحصار تمام حقایق مربوط به توت‌عنخ آمون و کشف او را داد.
با توجه به اینکه کل جهان اسیر این داستان در تایمز شده بود، سایر رسانه‌ها که از بدست آوردن خبر تازه ناامید شده بودند، به اخبار ساختگی متوسل شدند. پس از مرگ کارناروُن، روزنامه‌نگاران سرتاسر جهان یک روز پرکار و شلوغ داشتند، چون انواع داستان‌های گمانه‌زنی درباره چگونگی فوت او را چاپ می‌کردند.
به گفته دیوید سیلوِرمَن، متصدی نمایشگاه جهانی توت‌عنخ‌آمون، بسیاری از خبرنگاران آن زمان به عمد کتیبه‌های یافت‌شده روی مقبره را اشتباه تفسیر کردند تا به وجود نفرین دامن بزنند. برای مثال، یکی از رسانه‌ها ادعا کرد که در کتیبه‌ای نوشته شده بود: «همه کسانی را که از آستانه محوطه مقدس پادشاه سلطنتی که برای همیشه خواهد زیست، عبور کنند، خواهم کشت»، در حالی که هرگز هیچ پیامی با این مضمون یافت نشده بود.
یکی دیگر از رسانه‌ها، قسمتی از کتاب مردگان مصر را که روی قبر حک شده بود حذف کرد و به اشتباه آن را اینگونه ترجمه کرد: «کسانی که وارد این قبر مقدس شوند به سرعت بال‌های مرگ را ملاقات خواهند کرد.»
با وجود اینکه هیچ متن حاوی نفرینی نزدیک جسد پادشاه توت یافت نشده، گاهی اوقات هشدارهایی روی مقبره‌های دیگر مصر باستان نوشته می‌شد. یکی از مثال‌های بارز این هشدارها این است: «آن‌هایی که این قبر را می‌شکنند، به یک بیماری مبتلا می‌شوند که هیچ پزشکی نمی‌تواند آن را تشخیص دهد»، اگرچه مشخص نیست این تهدید روی قبر چه کسی نوشته شده است.
با این حال، به طور کلی، نفرین تنها روی مقبره‌های افراد غیرسلطنتی حک می‌شد، چون خانواده‌های سلطنتی مصر توسط یک سری طلسم‌ها به نام «متون اهرام» محافظت می‌شدند و بنابراین نیازی به دفاع اضافی در قالب جادوگران نداشتند.
با وجود فقدان کامل نفرین‌های واقعی فرعونی، برخی از افراد که مشتاق چنین داستانهایی بودند، بارها به دنبال دلایلی برای این باور بودند که ایجاد مزاحمت برای یک پادشاه باستانی ممکن است عواقب مرگباری داشته باشد. برای مثال یک‌بار یک مقاله ادعا کرد که مصری‌ها در زیر برخی مقبره‌ها، زباله‌های هسته‌ای دفن کردند که منجر به عوارض مرگباری برای باستان‌شناسان می‌شود!
گذشته از این حدس و گمان‌های مضحک، برخی مطالعات علمی نشان داده‌اند که ممکن است مقبره‌های باستانی حاوی قارچ، کپک یا میکروب‌های بالقوه مضری باشند که سلامت محققانی که آن‌ها را استنشاق می‌کنند به خطر می‌اندازد. با این حال، تا کنون هیچ نشانه‌ای حاکی از ابتلای هیچ مصرشناسی به چنین پاتوژنی گزارش نشده و اینها همه تیر خلاص به شایعۀ نفرین فرعون است.
کانال عصر ایران در تلگرام
اعلام محدودیت های ترافیکی پایان هفته در جاده های شمالی کشور